29 de octubre de 2011

Me echo más de menos a mi que a ti.

Últimamente, desde que siento lo que siento ya no soy la misma. No puedo pensar en mi, solo en ti. Estoy harta de esto, no creo que te merezcas tanta atención. Y es que puede que en el fondo me guste, quizás…Será porque me encanta buscar tu mirada entre la gente y saber que tu también lo haces, sentir que estás cerca de mi, saber que te gusta todo lo que a mi, o simplemente por el echo de que seas tan… tan así. Pero aunque no me guste admitirlo, ya empiezo a echarme de menos…

La vida és tancar els ulls, tornar a riure
cridar al vent, sentir-nos lliures
la vida és desitjar tornar a nàixer
córrer tot sol, sentir-te créixer
la vida és el fred tallant les cares
i una llàgrima incendiant les galtes
la vida és entendre que he d'aprendre
aprendre a viure
la vida sense tu.
---------------------------------------
La vida es cerrar los ojos, volver a reír
llamar al viento, sentirnos libres
la vida es desear volver a nacer
correr a solas, sentirte crecer
la vida es el frío cortando las caras
y una lágrima incendiando las mejillas
la vida es entender que tengo que aprender
aprender a vivir
la vida sin ti.

Canción de: Obrint Pas.
Besitos desde: thecornerofparadise

11 comentarios:

  1. Joder, preciosa entrada, en serio.
    Conozco esa sensación de perderte en otro y a veces, no encontrarte a ti misma.
    Lo de abajo, de donde es? Una canción, poema, o tuyo?
    Muchos besos.

    ResponderEliminar
  2. Muchas gracias! lo de abajo es de una canción de un grupo de valencia :)
    Muchos besos y gracias por pasarte!

    ResponderEliminar
  3. Una canción? Guau, pues es muy bonita :)
    Y si, estoy de acuerdo con Carolina, a veces es que no sabes donde estás, y te agobia.

    Besos ♥ fantástico blog :)

    ResponderEliminar
  4. Me gusta tu blogg, obviamente te sigo ♥

    ResponderEliminar
  5. Me pasa exactamente eso. Me gustaría poder dedicarme tiempo para mi que para él. Un besazo!

    ResponderEliminar
  6. Mala sort xiqueta, sent dir-te que contra això no hi ha solució... tan sols esperar i ser optimista :) I pensa que realment si que ets tu, tot el que t'isca de dins, d'una manera natural és una faceta més de tu mateixa. Et seguisc que tinc un blog nou i no et trobava.

    PD: Sóc cris ^^

    ResponderEliminar
  7. suele pasar, te acostumbras a esas sensaciones , te acostumbras a depender de esa persona y desde ahi tu estado de animo depende de ella tambien te enamoras de ti misma como eras con el/ella.. tesigo !

    http://chasingmyinstinct.blogspot.com/ <3

    ResponderEliminar
  8. Buenas :) Bueno, lo siento por contestarte después de tanto, pero es que no me he podido pasar por el blog, ni subir ninguna entrada porque he tenido muchisisisimos exámenes, pero.. ¡Ya estoy de vuelta! He subido una entrada nuevo, y me gustaría que te pasases, y que me digas qué te parece :) Tambien me alegro de que te guste la entrada y el blog, en serio:) El texto de esta entrada es precioso. Nada más, espero tu respuesta:)
    Un beso enorme!

    ResponderEliminar
  9. SIMPLEMENTE ME ENCANTA! *____________*
    jodeeerr! me encanta comoe scribes Ö
    unbeso
    att: http://sexlovedaimonds.blogspot.com/
    http://ivetteparis.blogspot.com/

    ResponderEliminar
  10. uuff...leer estas cosas que publicas hace volar a mi mente hacia momentos alegres,otros tristes,otros emocionantes...otros hacia cierta persona...me encanta tu blog y he dado con él por casualidad!!! :) .Sigue publicando entradas tan bonitas,un saludo!!
    Toni.

    ResponderEliminar

Un blog sin comentarios es como un mar sin brisa marina.